O. Ignaz Domej
Nowe drogi: WYDARZENIA W MEDZIUGORJU I ICH DUCHOWE OWOCE
Vittorio Messori w roku 1985 zapytał ówczesnego prefekta rzymskiej Kongregacji Nauki Wiary, kardynała Józefa Ratzingera, czy świat może się spodziewać jasnego stanowiska Kościoła w odniesieniu do wydarzeń w Medziugorju, które znajdowało się wówczas w centrum zainteresowań opinii publicznej. Objawienia trwały zaledwie cztery lata, lecz przyciągały miliony pielgrzymów z całego świata. Kardynał podkreślał wagę cierpliwości wobec obserwowanych zjawisk, zaznaczając, że objawienia nie stanowią niezbędnego składnika wiary, a fundamentalne objawienie, jakie dokonało się w przyjściu Jezusa Chrystusa na świat, jest zakończone. „On sam jest objawieniem. Ale nie możemy Bogu uniemożliwić przemawiania do nas przez prostych ludzi i nadzwyczajne znaki.”
Oficjalnie uznane przez Kościół miejsca, takie jak Lourdes czy Fatima, pokazują, że objawienia nie są martwą historią, lecz przejawem życia i witalności. Można nawet stwierdzić, że doniesienia o częstych objawieniach Maryi na całym świecie stanowią pewien znak naszych czasów.
Na pytanie o dalsze kryteria rozeznania prócz cierpliwości oraz rozwagi, kardynał wskazał na konieczność „odróżnienia nadzwyczajności objawień od każdego ich duchowego owocu.”
Kościół przez wieki wypracował postawę niepochopnego osądzania spraw, dziejących się w miejscach pielgrzymek. Dla wierzącego ludu pielgrzymki były często źródłem błogosławieństwa i uzdrowienia. Trzeba jednak przyznać, że nowoczesny, krytycznie nastawiony, racjonalny człowiek byłby przerażony, gdyby zobaczył, do jakiego stopnia tradycja w niektórych miejscach zmieniła naukową poprawność.
Zadanie polega na „ocenieniu konkretnych czynów, realnego wymiaru wiary oraz jej poprawności, form pobożności, które kształtują się w odniesieniu do tych miejsc.” Dlatego też w centrum zainteresowań badawczych niedawno powołanej przy Kongregacji Nauki Wiary międzynarodowej komisji pod przewodnictwem kardynała Camillo Ruini (pierwsze posiedzenie miało miejsce 26 marca 2011) znajdują się nie tylko wydarzenia w Medziugorju, ale także życie duchowe i opieka duszpasterska nad pielgrzymami. W tym kontekście nie można nie wspomnieć wielu modlitewnych ruchów i wspólnot, które powstały na skutek objawień i bazują na ich słowach.
MEDZIUGORJE I NOWA EWANGELIZACJA
Duchowe impulsy zapraszające do nawrócenia, pokoju i przebaczenia, które promieniują z Medziugorja w objawieniach Maryi, inspirują i użyźniają glebę ludzkich serc w całym Kościele już od ponad 30 lat. Stanowią ponadto iskrę nadziei dla współczesnego świata. Podtrzymują na duchu ludzi, żyjących w dobie wielowymiarowego kryzysu Kościoła i społeczeństwa oraz przyczyniają się do dzieła nowej ewangelizacji naszego świata.
Wyrażenie „nowa ewangelizacja” pojawiło się w przemówieniu bł. Jana Pawła II, w Nowej Hucie, przemysłowej dzielnicy Krakowa, podczas pierwszej pielgrzymki papieża do Polski w roku 1979. Nowa Huta została wybudowana przez komunistyczny rząd jako „miasto bez Boga”, pozbawione religijnych symboli i kościołów. Jednak ochrzczeni robotnicy wznieśli krzyż, wokół którego regularnie gromadzili się na modlitwie. Po licznych sporach z ateistycznymi władzami państwowymi przeforsowali plan zbudowania świątyni. Tak więc wyrażenie „nowa ewangelizacja” wiąże się z historią kościoła w Nowej Hucie. Papież powiedział wówczas na zakończenie kazania: „Od krzyża w Nowej Hucie bierze swój początek nowa ewangelizacja: ewangelizacja drugiego milenium… Ewangelizacja nowego tysiąclecia musi się opierać na założeniach Soboru Watykańskiego II. Musi być wspólnym dziełem biskupów, księży i wiernych świeckich, dziełem dorosłych i młodzieży.”
Apel wzywający do realizacji dzieła nowej ewangelizacji stał się głośny na całym świecie. Papież Benedykt XVI w swoim przemówieniu do zakonnic w Madrycie, podczas 26 Światowych Dni Młodzieży, zaznaczył, iż „zauważamy proces pewnego rodzaju «zniknięcia Boga», pewnej amnezji, jeśli nie zupełnego odrzucenia Chrześcijaństwa i wyparcia się skarbu otrzymanej wiary, z ryzykiem utraty najgłębszej własnej tożsamości”.
Diagnoza jest więc jasna. Jaka jednak powinna być nowa ewangelizacja i kto się jej podejmie? Gdzie są jej misjonarze?
W przemówieniu do niemieckiego Bundestagu papież Benedykt XVI. porównał „pozytywistyczny rozum, ukazywany jako coś ekskluzywnego, a który nie chce znać nic poza tym, co doświadczalne” z „budowlami z betonu, bez okien, w których sami chcemy stworzyć klimat i światło”. Skoro te słowa dotyczą naszego świata, powstaje pytanie o proroków, którzy z odwagą otworzyliby na oścież okna egoistycznie zbudowanego świata, pokazując nam dalekie horyzonty, niebo i ziemię jako stworzenie Boga, i nauczyliby nas na nowo patrzeć na świat i życie z szacunkiem.
Gdy spoglądamy na minione 30 lat wydarzeń w Medziugorju oraz ruchy duchowej odnowy, które tu powstały, możemy stwierdzić, że Bóg poruszył serca wielu kobiet i mężczyzn do podejmowania konkretnych dzieł nowej ewangelizacji. Poprzez Matkę Bożą doświadczyli oni bliskości i miłości Boga, zostali napełnieni Jego Duchem i uzdolnieni do składania świadectwa. Promieniejąc miłością Boga, przybliżają Jezusa światu i ludziom, wśród których żyją. Tak jak w Nowej Hucie, ochrzczeni, kobiety i mężczyźni, świeccy i osoby duchowne, wzajemnie się uzupełniają i pełnią różnorodne posługi i zawody, ubogacają posłannictwo Kościoła w dzisiejszym świecie przez szerzenie przesłania Medziugorja.
INTEGRACJA DUCHOWYCH OWOCÓW MEDZIUGORJA
W KOŚCIELE
Bóg zna bolączki Kościoła w świecie, dlatego też w każdym czasie powołuje mężczyzn i kobiety, obdarowując ich potrzebnymi charyzmatami do odbudowy i rozwoju Kościoła Jezusa Chrystusa. Wydaje się, że współcześnie to działanie objawia się szczególnie przez wydarzenia w Medziugorju. Bóg inspiruje do szukania i odnajdywania nowych dróg, aby dotrzeć do serc jak największej ilości ludzi z Dobrą Nowiną, a przez to doprowadzić ich do Królestwa Bożego.
W ostatnich dziesięcioleciach powstały wszędzie na świecie wspólnoty, które wymagają od swoich członków szczególnej gotowości oraz odpowiedzi na powołanie przez życie według prawd Ewangelii, zasad reguły oraz pod przewodnictwem przełożonego, w zachowaniu wspólnoty majątku (ubóstwo), w posłuszeństwie, rytmie dnia wyznaczonym przez Liturgię Godzin itd. Takie wspólnoty pragną naśladować Jezusa w wierze oraz być miejscem wzajemnej, braterskiej czy siostrzanej miłości, ofiarować się niepodzielnym sercem Bogu, jednocześnie wypełniając poprzez aktywność apostolską w Kościele misję charakterystyczną dla tegoż zgromadzenia. Wydarzenia w Medziugorju dały nową moc istniejącym w Kościele ruchom oraz stały się kolebką narodzin nowych grup.
Dla powstania nowych wspólnot oraz form życia poświęconego Bogu konieczne jest w Kościele kroczenie drogą integracji i dialogu, wejście w proces słuchania Ducha Bożego oraz weryfikowanie pojawiających się charyzmatów przez kościelne autorytety. Przykładem tego jest doświadczenie o. dr Gianni Sgreva CP (pasjonisty), profesora wykładającego patrystykę na uniwersytecie w Veronie. Dzięki wydarzeniom w Medziugorju odczytał razem z grupą kilku młodych ludzi wezwanie, aby wejść na drogę pogłębionej modlitwy oraz konkretnej formy życia poświęconego Bogu. Aby uzyskać więcej jasności w tej sprawie, ojciec Gianni zwrócił się do kardynała Ratzingera. On z kolei umocnił o. Gianni i radził mu, aby odróżnił objawienia w Medziugorju, co do których nie było wówczas żadnej wypowiedzi Kościoła, od owoców, które te wydarzenia przynoszą. Przede wszystkim każdemu nawróconemu, który powoli odkrywa swoje szczególne powołanie, powinno się duchowo towarzyszyć i go wspierać. Jeśli taka okaże się w procesie rozeznawania wola Boga, powinno się temu człowiekowi przybliżyć odpowiednią formę życia poświęconego na wyłączność Bogu. Nowe religijne stowarzyszenie wiernych, Wspólnota Maryjna „Oaza Pokoju”, narodziło się jako owoc tego doświadczenia oraz spotkania.
Przekład z niem.: Alicja B.
Artykuł pochodzi z austriackiego kwartalnika MEDJUGORJE. GEBETSAKTION MARIA…